دغدغۀ جوانان خاورانی؛ رفتن یا ماندن؟!

 بی شک با توجه به پتانسیل هایی که در خاوران وجود دارد می توان اقدامات اساسی صورت داد تا این شهر از وضعیت “مهاجرفرست” خارج شده و “مهاجرپذیر” باشد و مهاجرت معکوس صورت بگیرد. در باب اشتغال می‌توان از پتانسیل جاده ترانزیت خاوران- سروستان جهت ایجاد بازارچه استفاده کرد و تعدادی از جوانان را در چنین مکان‌هایی مشغول به کسب و کار کرد.

 در بُعد گردشگری نیز می‌توان با ایجاد برنامه‌های مناسب و زیرساخت‌های لازم کاری کرد تا این شهر به قطب مهم گردشگری شهرستان و حتی استان تبدیل شود. با ایجاد کارگاه های مناسب بسته بندی محصولات باغات به خصوص خرما راه دیگری از اشتغال در خاوران باز خواهد شد و حتی با ایجاد کارگاه های تولیدی زود بازده می توان تعداد افراد بیکار را به حداقل رساند.

 اما جدا از بحث اشتغال، نبود امکانات رفاهی و تفریحی یکی از دلایل مهم مهاجرت جوانان خاورانی است. به عنوان نمونه با اینکه اکثر شهرهای کشور و حتی روستاهای با جمعیتی کمتر از خاوران، دارای زمین چمن فوتبال می باشند در این شهر خبری از احداث زمین چمن نیست و از سوی مسئولین هی امروز و فردا می شود! هر چند که در سال‌های گذشته پارک شیخ احمدی افتتاح شده و در دسترس مردم قرار گرفته ولیکن این پارک هم امکانات رفاهی آنچنان مناسبی ندارد و مردم خاوران برای گذراندن اوقات فراغت خود نمی توانند مکان مناسبی را انتخاب کنند.

 در سال های گذشته وعده هایی همچون ساخت سالن سینمای روباز، مجتمع ورزشی و غیره به شهروندان داده شده ولی متاسفانه عملی نگردیده است. در چنین شرایطی اکثر جوانان خاورانی در تلاش هستند علارغم میل باطنی شان، برای یافتن شغل مناسب و ساختن زندگی بهتر از زادگاه شان کوچ کرده و به شهرهای دیگر بروند.

 قاعدتاً با ایجاد زیرساخت های مناسب در بحث اشتغال و فراهم کردن امکاناتی که حق مردم این شهر هست می توان امید و انگیزه را در درد دل جوانان زنده کرد تا در شهر خود مانده و به ادامه زندگی بپردازد…