باعث و بانی زندگی دشوارِ جوانـان خـاورانی چه کسـانی هستند؟

:::

سال هاست که بیکاری در خاوران زخم چرکینی است  که جوانان را فراری داده و وادار  به مهاجرت های اجباری و در نتیجه آن  حاشیه نشینی و سکونت در  محلات محروم و جنوبی مرکز استان کرده است  . اکثر آنها ناگزیر  به کارگری و مشاغل کاذب  روی می آورند  و بخش زیادی از درآمد ناچیزشان را اجاره نشینی و مخارج افزوده شهرنشینی می بلعد و تتمه آن به زور شکمشان را سیر می کند .

 درحالی که اگر همان اندازه درآمد نه بیشتر هم، در خاوران عاید آنها می شد  قطعا می توانستند زندگی با کیفیت تری که در شان  خود و خانواده شان باشد فراهم سازند . پاسخ گوی  این ظلم آشکار و این زندگی دشوار کیست ؟

یک راست می رویم سر اصل مطلب. چرا در ادارات شهر ما جوانان خاورانی جایی ندارند؟ چرا سهم خاوران از جاده ی سروستان -خاوران که شاهراه تردد به استان ها و بنادر جنوبی است تنها داغ های خانه سوزی شده  که از تصادفات هم شهری های ما در این جاده بر روح و جان اهالی نشسته است.

همین بغل؛ روستای کوچک “مومن آباد“ را نگاه کنید؛ بازارچه سوغات  و رستوران های بین راهی آن به سرعت در حال گسترش هستند،  اما در معبر خاوران جز آه و حسرت چه می توان دید ؟

مانع ایجاد بازارچه در سه راهی شیخ احمدی برای توقف مسافران که سال ها صحبتش بوده و دود فرصت سوزیش به چشم جوانان خاورانی رفته چیست و مسئولان  کجای این قصه تاسف بار نشسته اند؟

راستی سهم خاوران از چاه نفت سروستان چه خواهد بود؟ فقط آلودگی محیط زیست و چپاول آسمان آبی و هوای پاک که تنها داشته این شهرِ  بی سر و سامان است!

 کجای دلمان بگذاریم این سایه های غفلت مسئولان و سکوت مایوسانه و ضرباهنگ غمباری که راهی جز گریز از زادگاه برای دختران و پسرانی با آرزوهای بر باد رفته نگذاشته است.

تدوین برنامه جامع برای توسعه خاوران، ایجاد تعاونی ها، جذب و هموار کردن مسیر و حمایت از سرمایه گذاران از سوی ارگان های دولتی، بومی کردن نیروهای شاغل در ادارات و تاسیسات خاوران همه و همه مطالبات  غبار گرفته مردم از مدیران و مسئولان ادوار مختلف بوده و هست . به راستی پایان این بی توجهی به ضروری ترین حقوق فرزندان این شهر که داشتن یک زندگی شایسته و با کیفیت در خاک  آبا و اجدادی خود است کی خواهد بود ؟

مولای متقیان امام علی (ع) در نامه خود به مالک اشتر می فرماید: بپرهیز از این که خود را به نادانی زنی در آنچه توجه تو به آن ضروری است و همه از آن آگاهند زیرا به زودی آن را از تو می ستانند و به دیگری می دهند.